De krullen van Leda

Wouter lijdt aan jongdementie. Door zijn asociale gedragingen en cynische uitspraken komt hij continu in conflict met zijn directe omgeving. Hij is in zowat alle opzichten de antipode van zijn vader, een topbankier. Wanneer het financiële kaartenhuisje wereldwijd in elkaar stort ziet Wouters vader slechts één uitweg: zelfdoding. Wouters vrouw, Leda, is met veel pijn en moeite opgeklommen tot belangrijke functies in de juridische wereld. Maar ook zij wordt niet gespaard. Tijdens een lucide fase besluit Wouter euthanasie te laten uitvoeren.
Het verhaal is een metafoor die schetst hoe de toenemende polarisatie in de maatschappij onvermijdelijk leidt tot chaos.

"Ik ben 62, getrouwd en trotse vader van drie volwassen dochters. Na een bijzonder boeiende loopbaan in commerciële en leidinggevende functies in de energiewereld heb ik nu, na de publicatie van Ikari, mijn tweede boek geschreven. Het schrijven van boeken ervaar ik niet enkel als een leuke bezigheid die enige taalvaardigheid en discipline vereist. Het is voor mij vooral een verrijkende activiteit die me aanzet om bewuster te observeren en aandachtiger te luisteren."

Ik ga trouwens regelmatig lekker wandelen aan de kust, langs het water, liefst van al tijdens de winter, als er geen kat op het strand is. Dan luister ik naar de golven en tuur ik naar de einder om te zien of Aphrodite toevallig aan komt zwemmen, met haar prachtige borsten vol schuim en haar sierlijke schouders gehuld in zwierig zeewier. Ik kijk dan ademloos naar het kolkende geklots en snuif de zouterige druppels op die de wind in mijn richting jaagt. Altijd ben ik in gezelschap van Socks en Trouser. Socks is Trouser’ s moeder. Ze zijn klein maar jachtig en venijnig, die Jack Russells, en snel als de weerlicht. Ze zeggen dat het baasje lijkt op de hond, en dat klopt toch wel een beetje, geloof ik. Ik ben namelijk ook klein, net geen meter vierenzestig. En als men mij te lang tergt word ik ook een beetje jachtig en venijnig. Leda kan daarover meepraten. Nee, Leda kon daarover meepraten. Maar met Socks en Trouser voel ik mij volledig in mijn element, zeker in de buurt van water. Water, water, water! Prachtig is het als die twee druipende driftkikkers dan, langs het water, als gekken achter mekaar aan rennen, of achter de geelpootmeeuwen en de kleine mantelmeeuwen en de strandlopers of gewoon achter een golvende sliert zeeschuim dat over het strand wordt geblazen door de ijskoude noordoostenwind. Maar als ik zulke zaken, die mij passioneren, vertel is er geen hond geïnteresseerd. Dus hou ik maar mijn mond, zoals Leda nu, godzijdank, ook al een tijdje haar mond houdt, omdat ze niet anders meer kan. Er zijn trouwens een hoop mensen die Socks een idiote naam vinden voor een hond. En Trouser is al helemaal achterlijk, zeggen ze dan.