Een feest waar hij niet naar toe zal gaan.
Essays over Adorno, Mahler, Schönberg, Stravinsky, Boulez e.a. - Band II - Permutatie in 8 stadia
- Auteur
-
Wim Markus
- Uitvoering
- Paperback
- Prijs
- € 25 ,99
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België)
Samenvatting
Deel 1 ook lezen? Klik hier.
Deel 1 en deel 2 bestellen voor een voordelige combinatieprijs? Klik hier.
Over de auteur
Productinformatie
- ISBN
- 9789402245790 / 978-94-022-4579-0
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 17-08-2018
- Taal
- Nederlands
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 406
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Wanneer valt een muzikaal object met zichzelf samen? Is het mogelijk om Mahlers muziek zo te beschrijven, dat er een vorm van eenduidigheid optreedt? Adorno stelt bijvoorbeeld, dat Mahlers muziek uniek is door haar negativiteit. Ze kan zich soms negatief verhouden ten aanzien van zichzelf, en dat woedend uitdrukken. Die Musik macht, im Verlauf der rastlosen Bewegung, mit rohen Bläserchören sich selber gemein. Het muzikale fenomeen ondergaat bij Mahler een ontdekkingstocht, het spiegelt niet alleen de wereld, maar kijkt ook naar de manier waarop het zichzelf daarin positioneert. De tekst in deze monografie volgt Mahlers programma na. En daarmee komen we bij Adorno's eigen definiërende kracht, waardoor verschijnselen zo worden beschreven, dat de karakterisering plastisch wordt: iets zo weergeven dat het object via de formulering spreken gaat. Maar dat betekent ook dat het van zijn omgeving onderscheiden wordt; als door een toverbril wordt het voorwerp bekeken, en het resultaat van deze determinatie is geen ander dan juist de stimulering van het muzikaal begrip. Hoe kan dat eigenlijk? Muziek die consistent is bevat een thema waaraan te refereren valt. Dit houdt in dat het muzikaal object op een bepaald moment de suggestie weet te wekken, dat het wel degelijk met zichzelf samenvalt: er valt een coherentie in te ontdekken. Het optreden van dit identificatiemoment volgt een patroon dat Adorno's teksten niet willen onderdrukken, maar zichtbaar willen maken. Juist vanwege die opzet, een verdieping in het andere, wordt de ontvouwing van kennis in talloze richtingen mogelijk; hij zwermt, vanuit die vastigheid, uit, om zo te zeggen. Als Adorno de techniek van de definitie hanteert, dan heeft zijn analyse geen absoluut eindpunt voor ogen, maar een in gang gezette beweging die, via het eindige, verder dan de geleverde bepaling reikt. Niet verzwaard door starre dogma’s roepen de beschrijvingen soms op komische wijze het beeld van een bepaalde tijdgeest op, zie bijvoorbeeld hun observatie dat de romantische symfonie, vergeleken met de klassieke, de indruk wekt van een schitterende behuizing, waarin men nu in slordige kleren rondloopt. En inderdaad: onvermijdelijk is de indruk van het minder precieze, als men een symfonie van Schumann met die van Haydn vergelijkt.
Reviews
Er zijn nog geen reviews over dit boek